Evə
qonaqlar gəldiyindən həyətə çörək almağa düşdüm. Orda balaca, xudmani bir
mağaza var. Mağazadan daha cox “butka”nı
xatırladır bu yer. Bu yerin bu qədər şirin, çəkici olması onun həm müdiri, həm
satıcısı olan Vidadi əminin istiqanlı olmasındandı bəlkə də. Vidadi əmi...
Dünyanın ən təmiz, ən xeyirxah, ən kövrək, ən anlayışlı insanlarındandı bu
adam. Bir az acıyıram Vidadi əmiyə,
sanki özüm cox “layiqli” gündə
yaşayıram! Xəstələnmişdi bu yaxınlarda, dediyinə görə bel sümüyündə problemi
var, ikiqat yeridi bir müddət. Əməliyyat etdirib, insan kimi yeriməyə və
yaşamağa pul tapa bilmirdi. Həkimlər əməliyyatına elə qiymət qoymuşdular ki,
bütün mağazanı toplasan o qədər qiymət etməzdi. İndi bir az sağalıb Vidadi əmi,
ağrıları azalıb, dediyinə görə “ucuz” həkim
də tapıb. Yəni nəhayət ki əməliyyata insaflı pul alacaq həkim tapıb! Eşidəndə
cox sevindik hamımız, hər gün onu ikiqat yeriyən və əzab icində görmək cox cətin
idi mənim ücün. Nə isə... Bilmirəm
bunları niyə yazdım, Vidadi əmini cox istədiyim ücünmü, yoxsa... Əsas mətləb kənarda
qaldı.
Yenəcox istiqanlı, şirin dillə qarşıladı məni. Həmişəki
kimi bir-bir atamın, yeni əməliyyatdan cıxmış anamın hal-əhvalını soruşub,
salam göndərdi. Mən də əvəzində ona can sağlığı arzulayıb, soruşdum:
-
Vidadi əmi, cörək təzədi?
-
Təzədi, balası, necə dənə verim?
-
İki dənə.
-
Xeyirdimi? Deyəsən qonağlarınız var yenə.
-
Hə, həmişəki kimi.
-
Maşallah, qoy həmişə elə olsun, balası, qonaq olan
evin ruzi-bərəkəti də bol olar.
Xırda pulum olmadığından Vidadi əmiyə on manatlıq
uzatdım. Məlum oldu ki, Vidadi əminin də
on manata geri qaytaracaq xırda pulu yoxdu.
-
Vidadi əmi, onda mən gedim evdən xırda pul götürüm,
gəlirəm indi...
-
Qızım, bir də cıxma evdən bu soyuğda, axşam evə gələndə
atan ödəyər pulu, qacmırıq ki.
Bir az narahat qaldığımı görüb, vitrinin üstündəki
dəftəri götürüb, mənə tərəf uzatdı:
-
Balası, burda bilirsən nə qədər adamın adı var?...
-
Bu nədi, Vidadi əmi?
-
Nisyə alınan ərzağların siyahısı... Camaat günlərlə
aldığları ərzağların pulun ödəyə bilmir.
Bəziləri cörəyi də nisyə alır.
Başını aşağı salıb, yavaş və kövrək səslə dedi:
-
Neyləsinlər
yazığlar? Söz də deyə bilmirəm.... Az qalıram cırıb, tullayım bu dəftəri.
Kövrəlmişdi Vidadi əmi, əslində özünün də min cür
problemi, dərdi-səri olmasına baxmayaraq insanlara qayğısını, köməyini əsirgəməyən
bu insana acıdım doğrusu. Deməyə söz tapmadım, nə deyib təsəlli verəydim ki?
Özü də bilirdi ki, o pulların cox geri qayıtmayacaq!
Blogger ŞƏRHLƏRİ
Facebook ŞƏRHLƏRİ