Tural Sahab - O, sən və mən

Bir bahar, ancaq son bahar təbiətin ömründə. Payız hər zamanki vaxtında gəlmişdi bu şəhərə. Göydələnlərin rəngini dəyişə bilməyən payız, təkəm- seyrək olan ağacların libasını dəyişsə də bu şəhərin insaları ağaclara yalançı yaşıl yarpaqlar taxmışdılar. Onun üçün payız küsmüşdü bu şəhərdən və insanlarından.Təzadlar şəhəri olmuşdu sanki, bu şəhər. Binaları yüksəlirdi, körpülər, parklar tikilirdi, ancaq insanları alçalırdı getdikcə bu şəhərin. Körpülərin üstündən bahalı, xarici maşınlar keçir, altında isə yetim, evsiz uşaqlar bir parça quru çörəyi əllərinə alıb isti bir yuvanın xəyalı ilə yuxuya dalırdı.

Şəhərin içində yerləşən parkların biridir, baxın. Nədənsə bu park azda olsa təbiətə, əslinə bənzəyir. Yarpaqlar var yerə tökülən, insanların ayaqlarına sevinclə sarılan. Bir adam dolaşır, bu parkda. Yaxşı baxın, bəlkə də sizin tanıdığınız biridir bu adam.

Bəzənib özünə sevgili axtarmağa çıxan qəşəng qız  sən də bax bu oğlana. Bəlkə bəyəndin,, bəlkə sevdin. Yox, ancaq bu oğlan sənin maşınında gəzdiyin oğlanlara bənzəmir. Heç bunun üzündən şəhvət, ehtiras oxunmur. Nə yaşaya bilərsənki, ey bununla, sən də haqlısan.

Bəlkə sən baxasan bu oğlana, ay baba. Səndəmi baxmaq istəmirsən?

 Axı, niyə?

Yoxsa sənə gəncliyinimi xatırlatdı, bu əlində siqaret, qulaqlarında qulaqcıq olan oğlan. Necədə məğrur addımlayır eləmi, payız donlu yarpaqların üzəri ilə.

Baba, ay baba. Düzünü de bu oğlan sənə təkcə gəncliyini xatırlatmadı eləmi? Başqa şeylər də xatırlatı, deyəsən sənə, hə ?

...................

Yaxşı, heç nə demə ay baba. Mən başa düşdüm səni. Bu gəncin addımları sənə gəncliyinlə bərabər, o gənclikdə olan gözəl bir qızı da xatırlatdı .

Başqası ilə evlənsən də onu heç unuda bilməmişdin. Qızına onun adını qoymaq istədin, lakin cəsarətin çatmadı.

Ağlama, sən Allah ay baba. Mən sənin göz yaşlarını siləcək gücdə deyiləm, axı.

Mənim işim bax, o gedən adami izləməkdi.

Bəs, görəsən mən kiməm. Bir yarpaqmı, yoxsa bir balaca quşmu bu parkda yuva quran. Bəlkə də rüzgaram mən. Diyar- diyar dolaşan.

Bu adam axı, nə gəzir bu parkda. Bax, artıq gecədir. Niyə getmir evinə? Onu evdə gözləyən bir qadın, bir uşaq olmalıdır axı. Gözlərindən elə oxunur. Onun gözləri bir atanın gözləri ola bilər, ancaq bu qədər mərhəmətli.

Onun yarapaqlara toxunuşuna baxın, bir. Sanki sevdiyi qadına toxunan bir kişidir. Bəli, bax buna görə deyirəm bu adam bir qadının əri olmalıdır mütləq, ancaq hələ də parkda gəzinir. Niyə getmir axı öz evinə.

Artıq gecə gəldi, şəhərin işiqları yanılı olsa da pəncərələrdən işıq gəlmir. İnsanlar yatır.

 Baxın o, sağ tərəfdə görünən beş mərtəbli binanın sağ tərəfində, üçüncü mərtbəsində yeni evli bir gənc ailə var. Onların işiği ən tez keçənlər arasında idi.

Birdə ən son mərtəbədə yaşlı bir baba yaşayır, tək başına. Bu gecə onun işiği yanılı qaldı. Günahkar mənəm deyəsən, babaya o, parkdakı adamı görsədəndən sonra. Ürəyi sancıdı yaşlı adamın. Bir təhər evinə getdi yatağına uzandı.....

Əlini uzadan sevdiyinin əlini tutdu, işığı da yanılı qaldı.

Günahkar mənəmmi, sən söylə?

Axı, mən  yalnız ona, səni görsətdim. Cavab ver mənə, sən kimsən?

Mən səni, niyə izləməyə məcburam?

Gecə, oldu sən evinə niyə getmədin?

Bax, günəş doğacaq bir azdan.

Cavab ver, mənə- susma..

.........................................................

                                                          ***

İndi ilk bahardı, bu şəhərdə, elə bu parkda. Saçları çiyinlərinə tökülən bir qız asta- asta addımlayır parkın içindəki yolda. Dərsə gedir, oxuduğu ali məktəbə. Oxuyub müəəlimə olacaqdı. Bir gün böyük bir həyacanla sinifə daxil olacaq, su kimi saf, təmiz uşaqlara ürəyindəki sevgini, gözəlliyi anlatacaqdı.

Addımlarına, alqış tutur ilk bahar sevgi qoxan ətri ilə. O, addımlayır ürəyindəki xəyallara çatmaq üçün.

Parkın kənarı ilə bir xarici maşında yavaş- yavaş irəlləyir.

Budur, qız oxuduğu  məktəbin hasarından  içəriyə daxil olur. Həyətdə minlərcə tələbə var. Qulaq deyəni ağız eşitmir.

 O, binaya daxil olur, lakin onu izləyən cavan oğlanı, görmür.

 Bəlkə də, elə oğlan ona görünmək istəmir hələ.

 Ürəyində fırtınlar qopur, ancaq hələ zamanı deyil. Bir gün qarşısına çıxacaqdı, ancaq hələ o, gün bu gün deyildi.

Maşına əyləşir, cavan oğlan və sürətlə oradan uzaqlaşır. Sürəti sevirdi, sanki harasa tələsir, harasa yetişməliydi.

 Dənizin sahilinə gəldi, bir siqaret yandırıb qağayıların dənizə yazdığı şeirləri dinləyə- dinləyə onu düşündü.

Budur o, yenə qızı izləyir, hüzün donlu addımlarla. Qız bu dəfə görür onu izləyən gəncin üzünü, görsün də. Hər gün bu şəhərdə nə qədər oğlan, qız arxasınca düşür, nümrə istəyir. Kim istəyinə nail olur kimi olmur.

Oğlan ona yaxınlaşır, oğlanın dili söz tutmur. Mənnnnnnnn deyir və sözünü tamamlaya bilmir. Rəngi qızarır, utanır yerində quruyub qalır. Qız gülərək oradan uzaqlaşır. Bir müddətdən sonra özünə gəlir, bir siqaret yandırıb yenə sürətlə sahilə, qağayılarının yanına gedir.

 Ah, qağayılarım, siz də olmasanız mənim axırım necə olardı.........

Günlər ötür, günlər ölür bir bir. Günlərin məzarından ay adlı gül bitir.

Bu güllərin sayı altı olur bir gün.

 Oğlan yenə sabah tezdən parkda sevdiyinin yolunu gözləyir, bu gün bir ümid var dodaqlarında, bu gün titrəmir dili nə isə.

Bir rüzgar əsir, gələn sevgilinin saçlarının qoxusu ilə vurmaq üçün onu.

Günəş buludların arasından utanqac şualarını göndərir, qızın çantasına.

Parlayan çantadan işiq düşür gözlərinə. Qız uzaqdan gülmsəyərək yaxınlaşır ona. Əlində, ocunun içində bir şey gizlədir, sanki.

Budur yaxınlaşdı, düz onun qarşısında dayanır. Gülərək əlindəki kağızı ona uzadır. Başını aşağı salıb, qızaran yanaqlarını saçlarının arasında gizlədərək oradan uzaqlaşır. Budur kağızda yazılan nümrə 050  ***   **  **

İndi sevgi gülləri açır bu şəhərdə. Bircə qağayılar qısqanır bu sevgini, bu qızı.

Kimsəylə paylaşmaq istəmirlər, o sevgi gözlü oğlanı.

                                                 ***

 Dəniz kənarında əl- ələ gəzirlər. Baş barmaqları ilə göstərirlər bir- birilərinə olan sevgilərini. Dodaqlarında öpürdü o gözəl qızın, sahildə qağayıların nəğmələr söylədiyi yerdə. Yaşılbaş ördəklərin özünü xəzərin kirli sularına çırparaq balıq gəzdiyi yerdə.

“Məni nə qədər sevirsən”  kimi mənasız suallardan uzaq oldu bu sevgi. Sevdiyinin dodaqlarında dodaqlarının izi, barmağında nişan üzüyü.

Mopasan onların sevgisini görsəydi “Ay işiğı” ında hekayəsini cırıb atardı, oradakı rahibəni hələ demirəm- çadrasını başından atıb. Tərk edərdi ruhunu həps elədiyi monastırı. Sevgi axtarardı və bir kişinin qollarında edərdi Tanrısına ibadətini.

         - Bu gün, dərsdən sonra gedəkmi sahilimizə?

- Gedək ömrüm

- İndi, qağayılarımız darıxıb bizim üçün. Mən səni öpüm, sən baxışlarınla sevgimizə aşiq dənizimizi.

- Bura bax, sən başqa qızlara da belə gözəl sözlər deyirsənmi? Desən bir daha üzümü görə bilməzsən

- Yox, yox ay gülüm, mənim qəlbim sənindir. Ola bilsin ki, səni tanımadan, səni sevmədən öncə dodaqlarım kimlərəsə sevgi sözləri söyləyib, ancaq ürəyim ilk dəfədir ki, bir gözəl qız üçün bu qədər döyünür. Sən mənim baharımsan, göydələnlərlə əhatə olunmuş bu şəhərdə, kəkik qoxulu, yapız, nanə qoxulu baharım.

- Sən əritmişdin qarlarını, günəşinlə istmişdin torpağını, onun üçün ömrünə gələ bildim, səni bax elə qağayılarımızın dənizi sevdiyi kimi sevirəm. Hansı fəsil olur- olsun, qağayılar dənizi tərk etmir, sevir neft qoxan bu dənizi. Necə ola bilər ki, mən gül qoxan, sevda qoxan səni unudum, sevməyim bir gün.

- Mən deyiləm gül qoxan, o sənin sevginin qoxusudur gözəl qız, hələlik, get dərsinə. Dərsdən sonra səni burada gözləyəcəm.

- Hələlik ömrüm.

                                    ***

Yenə mən o adamı və o qızı izləyirəm. Kimliyimi özüm də bilməyən mən. Oğlan bax o, parkda  gəzinir, tez- tez qolundakı saata baxır. Sanki kimisə gözləyir. Aylardır bu mənzərə heç bitmir. Gecə- gündüz oğlan bu parkda elə hey gəzinir.

Payızın son aylarıdı, bu şəhərdə. Yox, ey nə son ayı, son günləridir. Payız bitincə qar yağmasa da soyuqlar olacaq. Görəsən bu soyuqlarda da gözləyəcək mi, o bu parkda.

Gözləyəcək, məncə.

Hardanmı, bilirəm?

Bu soyuqlarda küçələrdə yatan insanlara rast gəliriksə, o da gözləyəcək.

Bəs, bu məzarlıqda ağlayan qız onun sevdiyi qız deyilmi, nə işi var axı, bu məzarın başında. Niyə, parka sevdiyinin yanına getmir.

Niyə, eləcə ağlayır bu məzarın başında?

Xəbərlərdə, demişdilər maşın qəzasında sevdiyinin yanaraq öldüyünü. Axı, sevdiyi o, parkda onu gözləyir.

Niyə, aldadıblar onu?

Yazıq deyilmi, sevənləri ayırmaq?

Mən qışqırmaq istəyirəm ki, ay qız sevdiyin ölməyib, o parkda səni gözləyir, ancaq mən danışa bilmirəm.

Həqiqətən, mən kimdim?

Küləklərin bu şəhərə çox uzaqlardan gətirdiyi, bir nanə qoxusumu ki, onların ürəyinə sinmişdim, yoxsa elə mən sevgi idim, Tanrı məni onlar üçün yaratmışdı.

Sadəcə, onu bilirəm ki, mən indi həm parkda onu gözləyirəm

Həm də, məzarlıqda onun üçün ağlayıram

Mən kim olduğumu bilməsəm də, nə üçün var olduğumu bilirəm.

 İndi isə gedirəm

Haramı?

O, qızın yanaqlarından bir damla göz yaşını  götürüb, oğlanın  dodaqlarına aparmağa

Ölümdən həyata
həyatdan ölümə .

Share on Google Plus

"eqoist": eqoist.net

Siz də öz yazılarınızı azizalibeyli@gmail.com və turalnuriyev679@gmail.com e-poçt ünvanlarına göndərə bilərsiniz.