Uğurlu oturacaq

      Akif ABBASOVUN

TƏRCÜMƏSİNDƏ                                          

Y. Ziskind

 Uğurlu oturacaq
           (bir pərdəli komediya)
            İştirak edən şəxslər
      Kostya 
      Alloçka 
      Ana 
      Ata
      Xanım
      Milis starşinası

                 Hadisələrin baş vermə vaxtı – bizim günlər

       Ön səhnənin sol tərəfində oturacaq görünür. Belə oturacaqlar, adətən bulvarlarda olur. Sağ tərəfdə - səhnənin dərinliyində Sinitsinlərin mənzilində yemək otağı: stol, stullar, kursu, televizor. İyirmi yaşlarında əynində alabəzək köynək və cins şalvar olan gənc oğlan – Kostya Sinitsin ön səhnəyə çıxır. O, oturacağa sarı gedir və tamaşaçılara müraciət edir.

KOSTYA. Salam! Bu oturacağı görürsünüz? O, uğurludur. Yox, necə deyərlər, hamı üçün yox, mənim üçün uğurludur. Çoxdan belədir. Bəs nə üçün uğurludur? Danışaram. Lakin, hər şeydən əvvəl icazə verin, özünü təqdim edim: Konstantin Sinitsin, üçüncü kurs tələbəsi. Çox xoşdur (baş əyir). Baxın, o evdə yaşayıram, buradan yüz əlli metr aralıda. Yaz ayları idi! Mən uğursuz axırıncı məqlulları verirdim. Evdə oturub nələri isə beynimə yeridir və hiss edirdim ki, başım partlayır. Bunu görüb konspektlərimi götürdüm və bulvara qaçdım. Tez öz oturacağımda əyləşdim. Bu oturacaqda yer alıb məqlullara hazırlaşmağım özü bir aləmdir. Doğru sözümdür. Neçə dəfə oturacaqda əyləşib hazırlaşmışamsa həmişə də “əla” qiymət almışam. Hə - ə, yaxınlarda yenə uğurlu oturacağa əyləşib riyaziyyatdan məqlullara hazırlaşırdım, birdən... hə-hə, birdən! Bizim həyatımızdakı ən mühüm hadisələr “birdən” sözü ilə başlanır. Səhnəyə südəmər uşaqla haradasa iyirmi yaşlarında, böyük təsərrüfat çantası ağzına kimi dolu Alloçka daxil olur. O, oturacağa yaxınlaşır, uşağı və çanatnı oturacağın üstünə qoyub əyləşir. Kostya hissedilmədən Alloçkanı müşahidə edir. O isə cibindən kağız çıxarıb uşağa müraciətlə deyir:

ALLOÇKA. Hə, Veroçka, gəl yoxlayaq görək, hər şeyi aldıq. Kələm aldıq, balıq aldıq, kartof və çuğundur aldıq (əllərini yellədir). Dədə vay! Bəs çörək, çörək yadımızdan çıxıb (Kostyaya). Mane olduğuma görə üzr istəyirəm... Ən yaxın çörəkçixana haradadır?

KOSTYA. Buradan yüz metr aralıda, bax orada, solda.

ALLOÇKA. Qulaq as, bir xahişim var. Siz burada onsuz da dərslərinizi hazırlayırsınız... Veroçkaya baxın, mənim də bir ayağım burada, bir ayağım orada olacaq. Beş dəqiqəyə gəlirəm!

KOSTYA. A?

ALLOÇKA. Siz narahat olmayın! Veroçka siçan kimi sakitdir! O heç qımıldanmayacaq da. Siz sadəcə göz qoyun ki, o, yerə yıxılmasın (bazar zənbilini qamarlayıb qaçır). 

KOSTYA. Hə, salam, Veroçka, salam! Mənim adım Kostikdir. Bəs sənin adın nədir? Nə -nə? Qığıldayırsan? Yaxşı, aydındır. Çox təəssüf ki, səninlə bir dost kimi danışa bilmirəm (öz söhbətini davam etdirərək tamaşaçılara). Birdən yağış yağmağa başladı. Yağış nədir, leysan idi, tut ucundan, çıx göyə. Mənim vəziyyətimi təsəvvür edirsiniz? Yarım dəqiqə belə keçməmişdi, Veroçka islandı, mənim konspektlərim islandı, mən su içində oldum. Nə etməli, bilmirəm. Belə leysanın altında oturmaq da olmazdı... Bir sözlə, qoy nə olur olsun, Veroçkam qolların arasına aldım. O, səsini güc verdi. Özümü ən yaxın giriş qapısına sarı atdım (özünü gölməçələrdən tullanaraq keçən göstərir, iki dəfə bu minvalla səhnəni dolaşır, nəhayət, dərindən nəfəs alıb səhnənin bir tərəfində dayanır). Fu-fu, bax buna deyərəm leysan! Amma yaman surət götürdüm.

Veroçka ağlayır.

Sakit ol, Veroçka, sakit ol! Niyə belə ağlyırsan? Nə edim? (sıradan çıxmış zəngli saatı silkələyəm kimi Veroçkanı yelləyir) Di sakit ol! Sakit! Ətrafda adamlar var, sən isə... Di, xahiş edirəm, sus...

       Piştavda gözlərində çeşmək zabitəli bir qadın görünür.

XANIM. Uşağı bəri ver.

KOSTYA. Nə üçün?

XANIM (uşağı götürür). Uşağın ağlamağında qeyri-adi heç nə yoxdur: o, büsbütün suyun içindədir.

KOSTYA. Yağışdandır.

XANIM. Məsələ təkcə bunda deyil. Yəqin ki, sizdə quru bələk var.

 KOSTYA. Nə?

XANIM. Quru əski.

KOSTYA. Yox, yoxdur. 

XANIM. Bax budur. Belə adamların uşaqları olur! Anası hardadır?

KOSTYA. Çörək dükanına getdi.

XANIM. Əlbəttə! Hər işi yazıq qadınlar görməlidirlər! Çörək dükanına siz gedə bilməzdiniz?! Sənə ayıb deyil?

KOSTYA. Bilirsiniz mən...

XANIM. Budur, öz günahımızı yumaq üçün indi axmaq bir səbəb tapacaqsınız! Vəhşi heyvanlar da öz balalarına sizdən yaxşı baxır. Belə gözəl oğlan uşağına da bu cür yanaşarlar?

KOSTYA. O – qızdır.

XANIM. Kim?

KOSTYA. Bu oğlan. Yəni uşaq.

XANIM. Heç başa düşürsünüz ki, uşaq soyuqlaya bilər? Onu təcili evə aparmaq, əynini dəyişmək lazımdır.

KOSTYA (sevincək). Bax, bu, düzgün qərardır. Sağ olun! Bu saat onu evə apararam.

Kostya Veroçkanı sinəsinə sıxıb, təxəyyülündə canlandırdığı

                      gölməçələri aşaraq, səhnə boyu qaçır.

XANIM (onun ardınca baxaraq). Görəsən niyə belə insanlar dünyaya uşaq gətirirlər?

                                 Səhnə qaranlıqlaşır.

        Kostya qucağında Veroçka piştağın qarşı tərəfində dayanır, təxəyyülündə canlandırdığı zəngin düyməsini basır. Ev xalatında təxminən 45 yaşlarında bir qadın – Kotyanın anası zəngin səsini eşidib qapını açmağa tələsir.

ANA. Kimdir?

KOSTYA. Mənəm – Kostya.

ANA (qapını açaraq). Mən artıq narahat olurdum. Belə bir leysanda... (qorxu içərisində). Aman Allah, bu kimdir?

KOSTYA. Veroçka?

ANA. Hansı Veroçka?

KOSTYA (şən). Bilirsən, mən bulvarda oturub konspektlərə baxırdım... 
ANA. Onun neçə yaşı var?

KOSTYA. Bilmirəm. Mən bulvarda oturub konspektlərimi oxuyurdum.
ANA. Bir buna bax! Uşağın neçə yaşda olduğundan da xəbərsizdir! 
KOSTYA. Mən haradan bilim? Bax izah edirəm: mən bulvarda oturub konspektimə baxırdım...

          Ana və Kostya yemək otağına keçirlər. Veroçkanın qışqırıq səsini

          eşidib ata gəlir. O, təxminən əlli yaşlarındadır. Ata pijamadadır

                                         .

ATA. Nə olub? Bu nə qışqırıqdır?

ANA. Əzizim, səni təbrik edirəm! Mən başa düşəni, sən baba olmusan. Onun adı Veroçkadır. Təəssüf ki, bildiyim elə budur... 

KOSTYA. Sən nə danışırsan, ana? Ana, axı sənə deyirəm ki...
ANA. Mənə nə deyirsən? Krılovun təmsilini...

KOSTYA. Təmsil niyə? Mən həqiqətən bulvarda oturub konspektə baxırdım...
ANA (sərt). Uşağı bura ver! Əskisi dəyişilməyəncə o, sakitləşməyəcək. Yeri gəlmişkən, sən özün də belə idin.

 
                      Ana stola yaxınlaşır və uşağın bələyini dəyişir.

KOSTYA. Bilirsən, ata, mən bulvarda oturub konspektimə baxırdım ki...
ATA. Başa düşürəm... Nə etmək olar? Olur! Əlbəttə, bizim dövrümüzdə belə şeylər nadir hadisə idi, indi başqa zaman, başqa havadır! Eybi yox, Kostya, kişi ol! Çıxılmaz vəziyyət olmur, bir şey fikirləşərik...

KOSTYA (səsini başına atır). Yoldaşlar! Sizə nə olub, dəli olmusunuz? Niyə mənə inanmırsınız? Hansı əsasla siz... Lənətə gələsiniz...

ANA. Bu dəqiqə mumla! Sən uşağı qorxudursan! Heç olmasa, bu Veroçkanın anası ilə tanışıq?

KOSTYA. Yox.

ANA. Mən elə belə də fikirləşirdim.

KOSTYA. Mən artıq yüzüncü dəfədir deyirəm: bu, mənim uşağım deyil! Mənim uşağım deyil! Mən də onun anası ilə tanış deyiləm.

ANA. Sakit ol! Xahiş edirəm, sakitliyi gözlə!

KOSTYA (pıçıltı ilə). Lənətə gələsiniz! Siz nə üçün mənə inanmırsınız? Mən bulvarda oturub...

ATA. ..Konspekt oxuyurdun...

KOSTYA. Riyaziyyat konspektini... Bu vaxt bir qadın mənə yaxınlaşıb xahiş etdi ki, o, çörək alıb-gəlincə uşağa baxım.

ANA. Di?

KOSTYA. O, çörək dükanına getdi, bu vaxt leysan başladı. Nə etməli?
ANA. Bu, doğrudur?

KOSTYA. And içirəm.

ANA (inamla). Hər şey aydındır! O, uşağı atıb!

KOSTYA VƏ ATA (xorla). Heçə atıb?

ANA. Cavan oğılansan. Nəcib ailədən oldugünü görüb, uşağı atıb. Bilib ki, uşaq yaxşı əllərə düşəcək.

KOSTYA. Bəs nəcib ailədən olduğumu haradan bilib?

ANA. Bu, məhəlləmizdən bəllidir. Abırlıdır. Özün də geyimli-keçimli, yaxşı bəslənmiş. Saçlarını da qaydaya salmısan.

ATA. Belə zənn edirsən?

ANA. Əminəm! İndiki cavanlar öz uşaqlarını nənələrinin öhdəsinə buraxırlar!
KOSTYA. Bir dayan. Niyə sən inanmaq istəmirsən ki, o, çörək dükanına getdiyi üçün uşağı mənim yanımda qoyub?

ANA. Belə uşağı başqasına tapşırmırlar!

KOSTYA. Yox, ana. Bu, ola bilməz. Sən bir onu görəydin...

ATA. Kimi?

KOSTYA. Veroçkanın anasını. Elə xoşbəxt... elə gəşəng idi ki...

ANA. Kostya, oğul, xarici görünüş aldadıcı olur. Yaramazların əksəriyyətinin gözəl sir-sifəti var.

KOSTYA. Yox-yox, ömründə inanmaram!

ATA (qeyri-müəyyən). Hə, sözün düzü, mən də bir elə inanmaram, amma...

ANA. Hm! Şübhə edirsiniz? Xahiş edirəm özünüz əmin olun: leysan kəsəndə o uğursuz oturacağa yaxınlaşın və onu gözləyin. Amma buterburod və içərisində çay olan termos götürün.

KOSTYA. Bu nə üçündür?

ANA. Çünki onu gözləməkdən gözünüzün kökü saralacaq.

KOSTYA.Veroçkanı mənə ver.

ANA. Neyləyirsən? Qoy uşaq bizimlə qalsın. O, küçədə soyuqlayar. Gedin, gedin.

KOSTYA. Atam nə üçün? Mən özüm gedərəm.

ATA. Kostya, burada nə var ki? Əynimi dəyişim...

KOSTYA. Lazım deyil. Mən özüm...

                                         Kostya qaçır. Fasilə

ATA. Demək istəyirəm ki, çox gözəl uşaqdır!

ANA. Bu, həqiqətdir. Qulaq as, bəlkə bu Veroçka heç atılmış uşaq deyil, elə  Kostyanın öz qızıdır.

ATA. Kostyanın qızı?

ANA. Çox cadəcə. Heç fikir vermisən ki, o, Qazaxıstana getmək üçün əldən-ayaqdan gedir?

ATA. Nə olsun?

ANA. Keçən il Kostya orada olub. Tələbə inşaat dəstəsi ilə.

ATA. Nə olsun?

ANA. Yəni ağlına bir şey gəlmir? Ötən il o, Veroçkanın anası ilə rastlaşıb. Onlar valideynlərdən gizlicə evləniblər.

ATA. Ola bilməz.

ANA. Amma mən əminəm.

ATA. Yaxşı, bəs Veroçka necə Kostyaya rast gəlib? Axı onu poçtla  göndərməyiblər.
ANA. Necə də sadəlövhsən! Kostikin gəlişini gözləməyə qadının səbri çatmayıb.  Odur ki, özü Qazaxıstandan Moskvaya gəlib.

ATA. Bəs nə üçün Kostik onu evə gətirməyib?

ANA. Qorxub. Ya da qadın gəlmək istəməyib.

ATA. Bilmirəm. Məncə, bu variant son dərəcə fantastikdir

ANA. Sən müasir gəncləri tanımırsan.

ATA. Mən başa düşmürəm ki, sən nə üçün bizim gənclik barədə belə bədbin danışırsan. Sənin oğlun Kostik də gəncdir. Onun nəyi pisdir? Əlaçıdır, işləməkdən qorxmur. Kartof yığımına da gedir, tikintidə işləməyə də. Özü də mahnı oxuya-oxuya!

ANA. Hər cavan oğlan Kostyanın tayı deyil.

ATA. Hamısı da olmasa, əksəriyyəti onun kimidir. Bax bu uşaqla bağlı xəyalından keçənləri həqiqət kimi qələmə verirsən...

ANA. Xəyalımdan keçənləri? Fikirləşirsən ki, mən istəyirəm ki...

ATA. Öz aramızdır, niyə də yox? Kostik iki ildən sonra mühəndis olacaq. İndi erkən nikahlar dəbdədir...

ANA. Yox, elə deyil. Erkən nikah daha tez boşanma deməkdir!

ATA. Sənə nə deyilsə, cavabı hazırdır. Mən belə hesab edirəm ki, əgər o, yaxşı qıza rast gəlibsə...

ANA. Yaxşı! Ha-ha-ha!

ATA. Niyə ha-ha-ha? Veroçka sadəcə gözəllik mücəssəməsidir! Görünür anasına oxşayıb. Əgər bu hadisə baş veribsə, nə etməli, necə lazımdırsa – qəbul edək. Taleyin qisməti kimi!\

ANA. Yox, Leonid, mən bilməliyəm ki, o qadın kimdir və məqsədi nədir. Mən anayam, oğlunun taleyi öz şəxsi həyatımdan daha qiymətlidir!

ATA. Ah, Lüdmila, gəl mühafizəkar olmayaq. Həyat həyat olaraq qalır! O, diqqət tələb edir... Əgər yaddaşım korlanmayıbsa, sənin valideynlərin bizim nikaha qarşı idilər...

ANA (etiraz edərək). Lenya!

ATA. Hə, hə, etiraz edirdilər! Onlar da mənə inanmırdılar. Mən onların xoşua gəlmirdim. Mən kasıb bir tələbə idim. Amma onlara qulaq asmadığım üçün, afərin sənə, Lüsya! Zənnimcə, indi buna görə peşman deyilsən.

ANA (asta). Yaxşı, nə təklif edirsən?

ATA.Özünüzü sənin valideynlərin kimi aparmayaq. 

ANA. Mənim valideynlərimin mətləbə nə dəxli var? Onlar gözəl inanlardır!
ATA. Mübahisə etmirəm: gözəl insanlardırlar! Amma bizim həyatımızı məhv edə bilərdilər. Yaxşı ki, mən belə təkidli və cəsarətliyəm!

              Səhnənin bu hissəsi qaranlıqlaşır və kürən Alloçkanın əyləşdiyi oturacaq  işiqlanır. Milis starşinası və eynəkli qadın onun qarşısında dayanıblar.

XANIM. Mən dərhal başa düşdüm ki, bu tip – yaramazdır. Bir görəydiniz ki, o, sizin uşağı necə yırğalayırdı. Baxanda adamın ürəyi ağrıyırdı.

STARŞİNA. Sizcə, o, uşağı oğurlayıb?

XANIM. Heç sübhə eləmirəm.

STARŞİNA. Nəyə görə?

XANIM. Yaqin gözləyir ki, ondan mərhəmət diləyəsiniz. Yaxud da sadəcə uşağı qaytarmaq üçün valideynlərindən pul tələb edəcək. Hə - hə, tələb edəcək... Özü də uşağı oynaya-oynaya verəcək.

STARŞİNA. Cəfənqiyyatdır, vətəndaş. Bizdə belə şeylər olmur.

                                            Kostya görünür.

KOSTYA (Alloçkaya). Ay qız! Bu da mən! Həyəcanlanmayın, mən buradayam.
ALLOÇKA. Oh, doğurdan da bu, sizsiniz. Bəs Veroçka hanı?

KOSTYA. Bizim evdə. İsti bir yerdə. Mən üzbəüz binada yaşayıram. Birdən leysan başladı...Nə edəydim?

ALLOÇKA. Veroçka sizdədir?

KOSTYA. Bəli, bizdə.

ALLOÇKA. Ağlamır ki?

KOSTYA. Narahat olmayın. Anamın yanındadır. Anam onun bələyini dəyişib, yedizdirib...

STARŞİNA (xanıma). Başa düşdün? Uşaq isti bir yerdədir, bələyi dəyişilib, yedizdirilib. Amma siz elə qorxunc şəkildə təsbir edirdiniz ki...

XANIM. Hə, mən... Mən, sadəcə, təsəvvür edirdim ... (tələsik gedir).

STARŞİNA. “Təsəvvür edirdin”? Deyirdi, o, tələbə deyil, yaramazdır, valideynlərindən pul tələb edəcək. Bəzi adamlar lap qəribədir! (Alloçkaya). Hə, görürəm ki, işləriniz qaydasındadır. Mən gedim. Cansağlığı arzulayırdım (əsgəri salam verib, gülümsəyir və gedir).

 KOSTYA. Bağışlayın ki, belə alındı. Amma hər şeyə görə günahkar leysandır.

ALLOÇKA. Bunu başa düşürəm. Elə həyəcanlanmışdım ki...

KOSTYA. Gedək bizə, Veroçka orada sizi gözləyir. Gedək (Alloçkanın bazarlıq çantasını götürür). Sizin Veroçka isə bir aləmdir. Həqiqətən də o,siçan kimi sakitdir.

ALLOÇKA. Doğrudan? (Kostyaya baxır). Axı nə üçün biz insanlar barədə pis fikirləşirik. Vicdan haqqı, onların əksəriyyəti belə pis rəyə layiq deyil.

             Kostya və Alloçka gedirlər, Sinitsinlərin yemək otağı işıqlandırır. Ana Veroçkanı yığalayır və layla çalır. Ata pijamasını

dəyişib qırmızı köynək və şalvar geyinib. İndi qalstkunu bağlayır.

ANA (nəğməsini kəsir). Sən nahaq yerə sevincək oldun. Kostya evə heç kimi gətirməyəcək.

               Qapının zəngi çalınır, ata qapını açır, Alloçka və Kostik daxil

                                                  olurlar.

KOSTİK (qürurla). Xahiş edirəm, tanış olun. Mənim valideyinlərim. Bu isə...

ALLOÇKA. Zemlyanikina. Çox xoşdur. Belə alındığına görə min dəfə üzr istəyirəm... Fikri dalğın olduğum üçün çörək almağı unutmuşdum (Veroçkanı qucağına götürür).

ANA. Nə danışırsınız?! Boş şeylərdir. Veroçka aləm qızdır!

ALLOÇKA. Qorxudan bağrın yarılmışdı! (Veroçkaya). Sən isə gülümsəyir, qüssə nədir, bilmirsən!

ATA. Xahiş edirəm, əyləşin. Çox xahiş edirik. Bəlkə çay içəsiniz. Belə leysandan sonra yerinə düşər.

ANA. Çay niyə? Nahar a yeməyimiz də hazırdır.

ALLOÇKA. Zəhmət çəkməyin. Biz artıq çoxdan evdə olmalıyıq. İndi evdə aləm bir-birinə qarışıb.

ATA. Bəlkə zəng edəsiniz.

ALLOÇKA. Təəssüf ki, mümkün deyil. Təzə evə yaxınlarda köçmüşük. Telefonu da üçüncü rübdə çəkəcəklər. 

ANA. Məgər siz Qazaxıstandan deyilsiniz?

ALLOÇKA. Yox, mən moskvalıyam.

ANA (məyus). Deməli, belə... Bağışlayın. Bəlkə də mənim sualım sizə qəribə gələcək: siz ərdəsiniz?

ALLOÇKA. Xeyr.

ANA. Yox? Hə, əlbəttə.

ALLOÇKA (tələsik). Hətta sizə necə təşəkkür edəcəyimi bilmirəm. Siz...

ATA (kömək edir). O – Kostikdir.

ALLOÇKA. ...sizə, əziz Kostik. Hamınıza minnətdaram.

ATA (bir qədər fasilədən sonra). Veroçka – qəşəng, qanışirin. Gələcəyin gözəllər  gözəlidir.

ALLOÇKA. Hə, biz hamımız onu çox sevirik.

ATA. Qibtə edirəm. Ona çox qibtə edirəm. İyirmi birinci əsrin ortalarında yaşayan şəxsə qibtə etməmək olar?!

ALLOÇKA. Yaratdığım narahatçılığa görə bir daha üzr istəyirəm, çox sağ olun, getmək vaxtıdır.

ATA. Kostik sizi ötürər.

KOSTYA. Əlbəttə. Məmnuniyyətlə (Alloçkanın bazarlıq zənbilini götürür).
ATA. Təəəsüf, çox təəsüf ki, tələsirsiniz. Sizinlə, Veroçka ilə tanış olmaq bizə son dərəcə xoşdur.

ALLOÇKA. Bu, qarşılıqlıdır.

ANA. Bizim tərəflərə yolumuz düşsə, xahiş edirəm, bizə baş çəkin. Veroçka ilə.

ATA.Allahımıza da minnətdar olacağıq ki, bizi tanış edib.

Alloçka və Kostya gedirlər.

Çox yaxşı, valehedici qadındır. İstiqanlı, məlahətli. Hələ gözlərini demirəm! Necə gözəl gözləri  var!

ANA. Əlbəttə, hər şey diqqətimizi cəlb etdi, əsas məsələdən başqa.

ATA. Nədir o əsas məsələ?

ANA. O, ərdə deyil. Sən də Kostyanı göndərirsən ki, onu yola salsın. 

ATA. Nə olsun.

ANA. Birdən Kostya ona vuruldu? Yani uşaqlı gəlin sənə çox lazımdır?

ATA. Bu uşaq sənin öz xoşuna daha çox gəldi.

ANA. İndi də o uşaqdan ötrü ürəyim gedir. Ümumiyyətlə. Özgə uşağı isə, bizə lazım deyil.

ATA. Bir dayan, Lüdmila. Hardan ağlına gəldi ki, Kostya ona aşiq ola bilər?

ANA. Mən onun üzünün ifadəsini gördüm. Yeri gəlmişkən, elə sənin özünün də.

ATA. Nə çərənləyirsən?!

ANA. Mən qadınam, qadın gözləri isə, kişilərin bütün daxili aləmini görə bilir.

ATA. Yaxşı, tutaq ki, Kostya o qıza aşıq aldu. Sənin dediyindən belə çıxır ki, uşaqlı qadının xoşbəxtlik hüququ yoxdur.

ANA. Leonid, boş-boş danışma! Birincisi, Kostik üçün evlənmək hələ tezdir. O, uşağı olmayan qadınla ailə qurmalıdır! Başa düşdün? Yani balalı olmayan birisi ilə.

            Sinitsinlərin yemək otağı qaranlıqlaşır. Alloçka və Kostya çıxırlar. Elə dayanırlar ki, Veroçkanı yatızdırmaq Alloşka üçün rahat olsun. Kostya ağır bazar zənbilini yerə qoyub nəfəs alır.

                               

ALLOÇKA. Məndən ötrü bu qədər vaxt itirdiyinizə görə xəcalət çəkirəm.

KOSTYA. Cəfəngiyyatdır. Veroçkanın sizə nə qədər çox oxşadığını heç bilirsiniz?

ALLOÇKA. Bunu hamı deyir. Axı bacımla biz bir-birimizə çox oxşayırıq.

KOSTYA. Hansı bacınızla?

ALLOÇKA. Böyük bacım Anyuta ilə...

KOSTYA. Bir dayan, sən Veroçkanın...

ALLOÇKA. Xalasıyam.

KOSTYA. Xalası?

ALLOÇKA. Əlbəttə. Veroçkanın atası bir il Kubada işləyib, bu gün Moskvaya qayıdır. Anyuta onu qarşılamağa gedib. Bu gün mən ikinci növbədə işləyirəm. O, Veroçkanı da, təsərrüfat işlərini də mənə tapşırıb...

KOSTYA. Bir gör ha! Sirr deyilsə, siz harada işləyirsiniz?

ALLOÇKA. Tikiş fabrikində. Mən toxucuyam. Axşam şöbəsində oxuyuram. Tikiş üzrə rəssam olacağam. Bəs sən, Kostya? Tələbəsən?

KOSTYA. Bəli. Dördüncü kursa keçirəm. Axırıncı məqlulum qalıb. Qulaq as, heç adını da bilmirəm.

ALLOÇKA. Alla.

KOSTYA. Mən isə - Kostya

ALLOÇKA. Bilirəm.

KOSTYA. Sizin evə telefon yalnız üçüncü rübdə çəkiləcək.

ALLOÇKA. Söz veriblər.

KOSTYA. Elə isə, gəl belə şərtləşək. Sən sabah da ikinci növbədədsən?

ALLOÇKA. Bəli.

KOSTYA. Gəl səhər saat onda görüşək. Yaxşı?

ALLOÇKA. On tezdir. Saat 12-də.

KOSTYA. Harada?

ALLOÇKA. Bu oturacaqda.

KOSTYA. Doğrudur! Bu oturacaqda. O, uğurludur. 

        Tərcümə etdi:

                    Akif ABBASOV

Share on Google Plus

"eqoist": Unknown

Siz də öz yazılarınızı azizalibeyli@gmail.com və turalnuriyev679@gmail.com e-poçt ünvanlarına göndərə bilərsiniz.