Uzun bir
yol gedirəm. Bu yolda elə şeylər görürəm ki, öz içimdə pıçıltılı bir səslə,
Allahdan bu gördüklərimin yalan və yaxud yuxu olmağını istəyirəm. Bəlkə də, çox
şey istəyirəm.
Yol
gedirəm. Mənim getdiyim yolda butun həyat dayanıb. İnsanlar heykəl kimi donub
qalıblar. Mən hələ uşaq ikən eşitmişdim ki, bir vaxt yerə göydən elə bir bəla gələcək
ki, o bəla bütün insanları heykəl kimi donduracaq. Əgər mənim uşaq vaxtı əldə
etdiyim məlumat, indi gerçəkləşirsə, bəs mən niyə salamat qalmışam? Axı mən də,
hamı kimi donub yerimdə qalmalıydım. Bəlkə Allahın mənə rəhmi gəlib... Bəlkə mən
seçilmiş insanam. Bir anlıq ürəyimdə başlayan təkəbbür, boğazımda qəhərləndi.
Yerə tüpürdüm. Sanki, bütün təkəbbür hissimi yerə tüpürdüm. Yoluma davam etdim.
Bakı əvvəlki vəziyyətindən çox fərqli idi. Mənə Bakının sakitçiliyi xoş gəlsə də,
insanların donmuş halı, heykələ dönmüş halı, mənə bir o qədər də, xoş deyildi.
Açıqı desəm, bir az da, qorxurdum. Özlüyümdə fikirləşirdim ki, gör bu insanlar
Allahı nə dərəcədə qəzəbləndiriblər ki, Allah onları son olduqları vəziyyətdə
daşa döndərib. Bütün bu olanlar yəqin ki, böyük günahların, əcridir. Mənim gözlərimdəki
heyrət, bütün bədənimi işğal etmişdi. Qəribədir. Bu şəhərdə hamı daşa dönüb. Mən
əlimi cibimə atdım ki, telefonumda olan nömrələrdən birinə zəng vurum. Görüm
ümumiyyətlə hamı daşa dönüb, ya mənim dolandığım ərazinin camahatı?.. Telefonu
çıxartdım. Nə yazıq ki, heç kimə zəng vura bilmədim. Şəbəkə yox idi. Ətrafa
diqqətlə baxa-baxa, yoluma davam etdim. İndi görəcəyim daş adamlar, mənim
beynimdəki suallara məntiqli cavab verdilər. Mən bayaq düşünürdüm ki, görəsən
doğurdanmı bu adamların günahları böyükdür? Görəsən doğurdanmı bu adamlar
günahlarına görə daşa dönüblər? Bütün suallara cavab tapdım.
Budur
bazar yolu ilə gedirəm. Mən ilk dəfə idi ki, bazarı belə sakit görürdüm. Başqa
vaxt olsaydı, gəl ay müştəri, qızıldandı dişləri, ondu yüzdü mindi-tərxum
vitamindi, uzaqda durma-bığları burma və s. Kimi sözləri ən azından eşidəcəkdim.
İndi isə hamı daşa dönüb. Qarşıda bir yaşlı qadın görürəm. Üç nəfər polis vətəndaşına
yalvarır. Polisin də biri, o yaşlı arvadın satdığı göyərti dəstələrini təpikləyir..
Bakıda bazarda polisin belə qeyri-etik hərəkətlərinə çox rast gəlmək olar. Bəlkə
elə bu arvadın qarğışı Bakını əhlini daşa döndərib? Nə bilmək olar?...
Bazardan
qanı-qara halda çıxdım. Qabağda məktəb var idi. Üzü məktəbə sarı getdim ki, bəlkə
orda daşa dönməmiş uşaq tapdım. Axı məktəbli uşaqların günahı nə ola bilər ki,
Allah onları da daşa döndərsin?... Düzü sağlam müəllim görməyə heç ümüdüm də,
yox idi. Çünki mən elə qabaqcadan düşünmüşdüm ki, əgər doğurdan da, Bakıya Bakı
əhlinin günahlarına görə bəla gəlsə, o bəla ilk növbədə həkimlərə, hakimlərə,
polislərə və müəllimlərə öz təsirini göstərəcək. Məktəbin qapısı açıq idi.
Qapının ağzında əli əsalı bir qoca kişi daşa dönmüşdü. Mən içəri keçdim. İki mərtəbədən
ibarət olan məktəbdə ümumiyyətlə uşaq tapa bilmədim. Nə diri, nə də, daşa
dönmüş halda. Məktəbdən çıxdım. Bir siqaret yandırıb üzü aşağı yenə şütüməyə
başladım. Bu yol məni “ Heydər parkı “ tərəfə aparırdı. Mən elə siqaretdən çəkə-çəkə
parka da, getdim. Elə təzəcə oturub dincimi alırdım ki, qulağıma azan səsi gəldi.
İnanın bəlkə mən heç vaxt azan səsini eşidəndə, belə sevinməmişdim. O dəqiqə
düşündüm ki, parkın arxasında “ cənnət məscidi “ var. Bu azan səsi ordan gəlir.
Zöhr namazının vaxtıdır. Yəqin məsciddəki adamlara heçnə olmayıb. Məscidə
camahat namazına yığışanlar da, indicə azanı verən müəzzin qardaş da,
salamatdılar. Məscidə necə çatdığımı heç bilmədim. Mən heç dəstəmaz almadan tez
özümü məscidin içinə saldım. Ancaq heç kimi görə bilmədim. Off.. Lap başımı
itirdim. Başladım məscidin içində qışqırmağa. Ey, kim var burda. Allaha xatir bəsdirin.
Çıxın. Mən bilirəm sizə heçnə olmayıb. Səsimə səs gəlmədiyini görüb, məyus
oldum. Biixtiyar gözlərimdə yaş gəldi. Lap dəli olmuşdum. Öz özümə sordum. Əgər
doğurdan da, burda heç kəs yoxdursa, bəs azanı kim verirdi? Mən ətrafa xeyli
göz gəzdirəndən sonra, yəqinə çatdım ki, məsciddə həqiqətən heç kim yoxdur.
Çünki mən məsciddə maqintafon tapdım. Daşa dönməmişdən qabaq, camahat özünü çox
yormazdı. Elə bu bahalı maqintafona namazın gündəlik vaxtını qeyd ediblər və
içinə bir azan diski qoyublar ki, hər namaz vaxtı çatanda, maqintafon öz-özünə
azan versin. Mənə bu daş adamlardan qalan son xatirə bu azan səsi oldu.
Maqintafon öz işini icra etdi. Mən də, etməyə səy göstərdim. Fikirli halda dəstəmaz
aldım. Namaza başladım... Səcdəyə getdim və hər şey qurtardı.
Blogger ŞƏRHLƏRİ
Facebook ŞƏRHLƏRİ