Bahadur Əlizadə- Sınaq

Qızmar bir yay günü idi.Bakı kəndlərində bu saat adam şəhərdəkindən daha çox idi.Şəhərdə kim var idisə bağlarına köçmüşdü.Yollar tıxac, isti və dözülməz idi.Nə badə axşam vaxtı dənizdən evə qayıdasan.Qalarsan yollarda.Hamı gecə qayıtdığı üçün səhər olan tıxac bunun yanında yalan idi.Səhər və ya günorta getmək bundan daha şükürlüdü.Ona görə də Müşfiq günorta vaxtı avtobusla evlərinə qayıdırdı.Yox , yox o bağda qalırdı.Amma evdə işləyən ustalara görə evə gedib gəlirdi.Həmişəki kimi yenə avtobusun boş vaxtında minmişdi və öz yerini alıb oturmuşdu.İsti onu lap təngə gətirmişdi.
Əlindəki su dolu şüşəni açıb tez-tez içirdi.Dibindəkiylə də cibindən çıxartdığı dəsmalı isladıb üzünü , boynunu silməyə başladı.Sonra yaş və tərli dəsmalı  köynəyinin yaxasına içəri tərəfdən dayaq verərək səridi.Müşfiqin özü gənc olmasına baxmayaraq artıq diabet xəstəliyinə tutulmuşdu.Səbəb isə anasının vəfatı olmuşdu.Aftobusda elə təzəcə oturmuşdu ki, yanındakı kişi ona üzünü çevirib:

-Müşfiq?

-Hə.Siz kümsüz?

-Mən sənin dərdinə əlac tapmağa gəlmişəm.

-Axı nə bilürsən mənüm dərdüm nədü?Sən canı de ?

Gülümsəyən Müşfiqə kişi:

-Sən diabet xəstəsisən.

-Səhvdi.

-Necə yəni səhvdi? Sən bu xəstəliyə anan öləndə tutulmusan.

Bir anlıq duruxan Müşfiq :

-Şəkər xəstəliyini deyirsən?

-Hə.El arasında elə deyirlər.

-Axı sən mənə de görüm sən kimsən ,əmi?

-Mən sizə görə onun dərgahından qovulan şeytanam.

-Şeytansan nəsən.Amma o yox Allah.Əstəğfirullah.Allah şeytana lənət eləsün.

-Demə elə demə.Sizə lənət eləsin.Sizə görə mən bu gündəyəm.

-Bizə görə,əmi?eee çaşdım şeytan.

-Bura bax mən sənin nazınla çox oynuyan deyiləm.Mən səninlə sadə bir oyun oynamağa gəlmişəm.

-Əmi oyunu get öz yaşıdunnan oyna.Eee çaşdım şeytan.

-Gör mən kimlərə görə bu gündəyəm.Heç mi insafın olmadı mənə eybi yox.

-Yenə öz-özüvə nə danışursan? Nə oyun?

-Oyun çox sadədi sən mənim dediyimi elə mən də səni sağaldım.

-Yaxşı di görüm nə oyundi?

-Deməli belə.Mən indi bir azdan düşəcəm və bütün oturacaqlar dolacaq.Sən də avtobusa minən adama yer verməyəcəksən.Ümumiyyətlə yerindən tərpənməyəcəksən.

-Elə bu?Birdən avtobusdakılardan biri durub yer versə necə olucey?

-Onlar durmayacaq.Sən də çalış durma .30 dəqiqə vaxtın var.Vaxt tamam olanda avtobusdakı bütün yerlər boşalacaq.Aydındı?

-Hə amma sənə bir sualım var?

-De eşidirəm.

-Mənə həmişə maraqlı gəlüb ki, bu dəli şeytannan sən eyni adamsan?Yoxsa arada dəlülüyün tutur?

Müşfiq lap it oynadanın biri idi.Şeytanın başına oyun açırdı.

-Diyan gör sənin başına o biri dünyada nə oyun açıram.

Şeytan bu sözləri deyib avtobusdan düşdü və yoxa çıxdı.Bir dəqiqə keçməmiş bütün avtobus adamla doldu.Budur avtobusa yaşlı bir qadın mindi.Artıq bütün yerlər dolu idi.Qadın  gəlib onun başının üstündə dayandı.Müşfiq qorxmuş və həyəcanlı halda:

-Nənə, sənsən?

-Hə, oğlum.

-Sən axı illər əvvəl ölmüşdün.

-Müşfiq, oğlum məni Allah göndərib ki, get nəvönnən görüş.

-Ay nənə, bilirsən səniyçün necə darıxmışam.

-Oğul, dur qucaqlada məni, nənövə yer ver.

Müşfiqin bir anda hər şey yadına düşdü.Şeytanın dedikləri yadına düşdü.Müşfiq bir qədər susub cavab verdi:

-Nənə, dura bilmərəm.

-Nöşün balam?

-Sən səbəbini soruşma,nənə.Bağuşda amma dura bilmərəm.

-Tfu sənün süfətüvə.Nənön o dünyadan nəvüsünü görmeyə gəlüb.Bu da nəvə.Qara yerə soxum səni.Mən sənə haqqımı halal eləmürəm.

-Nənə, ay nənə , nolar elə danuşma.

-Kül sənün başuva .Bütün avtobus arvadnan dolub bir dənə kişi sənsən sən də yer vermürsən.

Müşfiq şeytanın dəli şeytan olduğunu indi başa düşdü.Müşfiq ürəyində deyirdi:”Kaş öleydim.Amma bu səhnənü görmüyeydim.”  Birdən gördükləri onu heyrətə gətirdi avtobusdakı qadınlardan biri durub nənəsinə yer verdi.Müşfiq şeytanın çox əsəbləşdiyini anladı.Həmin ayağa qalxmış qadın avtobusdan düşdü.Avtobusa bir cavan oğlan mindi.Oğlan ayağını çəkərək yeriməyindən əlil olduğu başa düşülürdü.Üzünü Müşfiqə tərəf çevirən gənc ona tərəf gəldi.Müşfiqin dil-dodağı qurumuşdu.Bu gənc Müşfiqin dənizdə boğulan qardaşı Cavad idi.Cavad boğulanda qardaşı Müşfiqdə onun yanında olmuşdu.Amma Müşfiq onu xilas edə bilməmişdi.Müşfiq günahı özündə görürdü.Küləkli havada dənizə getməyi israrlı şəkildə özü istəmişdi.Cavadın ölümü onun pəltəy olmasına gətirib çıxarmışdı.Müşfiq isə müalicə alıb bu qüsuru aradan qaldırmışdı.Amma Cavadı görən kimi yenidən dili topuğ vurmağa başladı.

Müşfiq susurdu.Cavad ona yaxınlaşıb dedi:

-Müşfiq, mənəm Cavad.

Bu sözləri eşidən Müşfiqin alnından soyuq tər gəldi.Cavad bir daha dedi:

-Müşfiq, mənəm Cavad.Tanımadun?

Müşfiq dili topuq vura-vura dilləndi:

-Caaaaavaad?

-Hə, Cavad.Qardaşın Cavad

-Sən bububurda nəə gəziiiirsən?

-Gəlmişəm sənnən danışmağa.

-Nə haqqdddda?

-Gəlmişəm ki, soruşam niyə məni boğulmağa qoydun, neyçün məni qurtarmadun?mən öydəkilərə , sənə yük idim? Niyə, Müşfiq, niyə?

-Çünki mən üzmə bibilmiiirdim axxı.Sən niyə bizə yük olllasan ki.Allah hərərənni bibbibibir cür yayayaradddıb.

-Səni bir şərtlə bağışlayaram.

-Nə şəşərtdiidi?

-Dur öz yerini mənə ver.Mən oturum uzaq yoldan gəlmişəm.

-Dura bilmərəm.

-Niyə?

-Bilmərəəəəm dəəə.

Müşfiq bu sözləri deyəndə gözləri dolmuşdu.Şeytanın dəliliyinə şahid oldu.Cavad isə son sözlərini dedi:

-Heç eybi yox , o biri dünyada görüşərik.Haqqımı sənə halal eləmirəm.O biri dünyada iki əlli sənin yaxandan yapışacam.

Bu məqamda avtobusda əyləşənlərdən biri durub Cavada yer verdi.Artıq Şeytan Müşfiqin dərsini vermişdi.Amma görünür Şeytan hələ kifayətlənmirdi.Ayağa qalxmış cavan bir xanım idi.O, üzünü Müşfiqə çevirib ona tərəf yaxınlaşdı.Bu qadın Müşfiq ibtidai sinifdə oxuyarkən onun ən çox sevdiyi sinif rəhbəri Fəridə xanım idi.Fəridə xanım uşaqların hər birinə qarşı ayrı-ayrılıqda xüsusi diqqət göstərirdi.Müşfiq hətta Fəridə müəllimənin ən sevimli şagirdlərindən biri idi.Fəridə müəllimə öləndə Müşfiq çox ağlamışdı.Fəridə müəllimə maşın qəzası zamanı həlak olmuşdu.Fəridə müəllimə öləndə Müşfiq 5-ci sinifdə oxuyurdu.Fəridə müəllimə Müşfiqə yaxınlaşdı.Müşfiq yenə həyacanlı olduğu üçün dili topuq vururdu.Amma ən çox sevdiyi müəlliməsini görmək onu sevindirmişdi.Müşfiq cəhd edib dedi:

-Fəridə müəllimə, sisisisizsiz?

-Mənəm , Müşfiq, amma kaş burda olmazdım.

-Niyə?

-Mən axı səni belə tərbiyə etməmişdim.Böyüklərə hörməti, kiçiklərə qayğını unutmusan.Kaş bu səhnəni görməzdim.Mənim bütün əziyyətlərim puç oldu.Heç səndən gözləməzdim.

-Axı...

Müşfiq heç nə deyə bilmədi.Nə təhsili vardı, nə də bu vəziyyətə haqq qazandıracaq səbəbi.Fəridə müəllimə üzünü çevirib getdi və dayanacaqların birində avtobusdan endi.Müşfiq artıq bezmişdi.Şeytanla zarafatın necə pis şey olduğunu anladı.Şeytan artıq ona xəstəlik qazandırmışdı.Şəkəri artıq o qədər çox idi ki, ağzını açıb danışa bilmirdi.Amma ürəyində yenə şeytanı söyürdü.Növbəti dayanacaqların birində bir yaşlı qadın avtobusa mindi.Müşfiq gözlərinə inana bilmirdi.Bu qadın onun anası Nəzakət xanım idi.Nəzakət xanım ürək çatışmazlığından vəfat etmişdi.Nəzakət xanım bir il idi ki, ölmüşdü.Müşfiqin yarası hələ köz bağlamamışdı.Nəzakət xanım Müşfiqə yaxınlaşanda o cəld ayağa durub anasını qucaqladı.Müşfiq ağlayırdı.Anası isə onu qucaqlamadı.Müşfiqin yerində oturdu.Bu anda oyun sona yetdi.Şeytan onun anası simasında yerindən durub bu sözləri gülərək dedi:

-Uduzdun, insan oğlu.

Müşfiqin halı isə pis idi.O, artıq  uduzduğunu anlasa da anasını qucaqlaması onu sakitləşdirirdi.Qəfldən Müşfiq yerə sərildi.Avtobusdakı sərnişinlər onu xəstəxanaya çatdırdılar.Onun vəziyyəti çox gərgin idi.Şəkərin miqdarı çox olduğundan Müşfiq komaya düşmüşdü.Şeytan öz pisliyindən qalmadı.O hər zaman olduğu kimi öz nifrətini insan oğluna göstərdi.Müşfiq öz tamahına məğlub oldu.O, Allahın verdiyi xəstəliyin əlacını Tanrının özündən istəmədi.Müşfiq həyat imtahanından kəsildi.Bu imtahan onun “həyat məktəbi”-ndən qovulmasına gətirib çıxardı.

Share on Google Plus

"eqoist": Unknown

Siz də öz yazılarınızı azizalibeyli@gmail.com və turalnuriyev679@gmail.com e-poçt ünvanlarına göndərə bilərsiniz.