Akif ABBASOV
Kazım
iki ilə yaxın idi ki, işə qəbul olunmuşdu. Kiçik elmi işçi idi. Neçə illər orta
məktəbdə müəllimlik etmiş, yaxşı təcrübə toplamışdı. İnsafən, öz fənnini pis bilmirdi.
Elmi işə marağı olduğundan tədqiqat institutuna gəlmişdi. Yaxşı ideyaları
vardı, amma yazı səriştəsi çox da yüksək deyildi. Bunu özü də etiraf edirdi.
Gecə-gündüz çalışırdı ki, yoldaşlarından geridə qalmasın. Məqalələr yazır,
gətirib şöbə müdiri Asif Həbibzadəyə göstərirdi. Asif müəllimlə Kazımın yaş
fərqi az idi.
Asif
Həbibzadə şöbə müdiri olmaqdan savayı, həm də elmi-metodik jurnalın redaktoru
idi. Yaxşı qələmi və başı vardı. Müdafiə edib elmlər namizədi alimlik dərəcəsi
almışdı. Mövqeyinə görə tay-tuşlarından seçilirdi. Ona görə də özünü bir qədər
yekəxana aparırdı.
Asif
müəllim hər dəfə eynəyini gözünə taxıb Kazımın məqaləsini nəzərdən keçirər,
vərəqləri çevirib gah əvvəlinci, gah sonuncu səhifəyə baxar, sonra da qaşlarını
çatardı:
-Kazım,
brat, yazmağına yazmısan, sözüm yoxdur. Amma içində bir şey yoxdur. Suyu
çoxdur. Mütaliə etmək lazımdır. Arada bir bizim yazıları da oxu…
Kazım
hər dəfə pərt halda:
-Asif
müəllim, yeni çıxan kitabları da alıram, məqalələri də oxuyuram.
Asif
Həbibzadə özündən razı halda:
-Görünür,
yaxşı oxumursan, Kazım. Yoxsa öyrənərdin yazmağı, – deyə cavab verər, sonra
məqaləni Kazıma qaytarar, bir neçə dəfə yazının üzərində işlətdikdən sonra özü
də redaktə edər, minnət qoya-qoya jurnalda verərdi.
Kazım
yenə məqalə hazırlamışdı. Bu dəfə əvvəlkilərlə müqayisədə xeyli zəhmət çəkmiş,
hər cümləsinə fikir verməyə çalışmışdı. Üstəlik bir-iki yoldaşa da göstərmişdi.
Ona görə də bu səfər bir qədər ürəklə Asif müəllimin yanına gəldi. İçəridə bir
qonaq da əyləşmişdi.
Asif
Həbibzadə, adəti üzrə yazını bir xeyli vərəqlədi. Yenə də qaşları düyünləndi:
-Kazım,
əzizim, axmaq bir şey yazmısan. Adam məsuliyyət hiss edər. Məqalənin mürəkkəbi
qurumamış götürüb gəlirsən üstümə ki, Asif müəllim, bir bax, gör nə edirsən…
Sənin məqalələrinə nə qədər baxmaq, nə qədər düzəltmək olar?!
Qonağın
yanında pərt olmuş Kazım məqaləni götürüb otaqdan çıxdı. Çırtma vursaydın, qanı
damardı.
Həmin
hadisədən təxminən bir ay keçmişdi. Kazım başqa bir məqalə hazırlayıb Asif
müəllimlə görüşdü. Asif Həbibzadə bu dəfə də məqaləni bəyənmədi. Fikrini belə
tamamladı:
-Jurnal
üçün yaramır, axmaq yazıdır…
Bunu
eşidən Kazıma elə bil dünyanı bağışladılar. Şən halda:
-Demə,
tək mən yox, başqaları da axmaq yazılar yazırmış, Asif müəllim. Bu sizin
məqalənizdir. Bir neçə il bundan əvvəl jurnalda çıxıb. Üzünü köçürüb gətirdim
ki, görüm indi nə deyəcəksiniz? Təkcə imza mənimdir.
Bu
dəfə Asif müəllim özü pərt oldu. Nə deyəcəyini bilməyib gözlərini döyə-döyə
qaldı.
Blogger ŞƏRHLƏRİ
Facebook ŞƏRHLƏRİ