Qalıb hələ...
özünü asan azrularımın son inamı...
barmağından üstümə çıxarıb atdığın
üzüyün tökülmüş qaşları...
çırpdığın qapının zərbəsindən
divarların əməmlə gəlmiş çatları...
qalıb hələ...
sındırdığın güzgüdə çiliklənmiş əksimin
dabanımın qanı ilə yuduğum üzü...
çərçivədən çıxarıb yandırmaq istədiyin
toy şəklimizin əzikləri...
və hələ də bu çərçivənin boşluğundan
özünü asan azrularımın son inamı...
qalib hələ...
qalıb hələ...
dodaqlarının izi
fincanda,
güzgünün qabağında qoxladığım tellərin
darandığın daraqda....
səni xatırladır cehizlərin hər otaqda...
sevgimizdən daha etibarlı imiş,
göyərçin əllərinlə qoyduğun
gəlinlik gülünün şeir dəftərinim
arasında qurudulmuş ləçəkləri ....
qalıb hələ...
qalıb hələ...
evimizin kənlarından iki addım o yana
daş parçası ilə cızdığımız
sevgimizin nişanəsi...
bəlkə də ...
bəlkə də o ola
bətndəki barışmağın bəhanəsi...
Qabil Ədalət
.
Blogger ŞƏRHLƏRİ
Facebook ŞƏRHLƏRİ