Uçmaq qədər də böyümədi qollarım,
amma boşluqların adam itkisini
qucmaq üçün böyüdü.
Hər gün qırılmış qanadlarımı
bağrıma basıram....
bağrımın başında itirdiyim kəslərin
boş yerləri hava axını kimi.
Küləklər aparır hamının yerini,
hamının yerində qucağım boş qalır.
Bilmirəm qucduğum kimin boş yeridir
özündən sonra...ya ölümündən sonra.
Gülmək qədər də böyümədi dodaqlarım,
amma qaçmaq qədər böyüdü.
Dodağımın uclarındakı gülüşlər də qaçdı
dodaqlarım qaçdıqca...
tutub saxlaya da bilmədim ki,
-hara qaçırsan, dost?
Sevgi qədər böyümədim özüm də,
amma ayrılıq qədər böyüdüm.
Ayrılıqların boyu bir qəbir boydaydı elə...
mən bir qəbir boyda böyüdüm,
onnan artıq böyüyə bilmədim.
Böyüyə bilmədim uçmaq qədər,
sevinmək, sevmək qədər.
Böyüyə bilmədi əllərim də,
əllərimdən qabaq əllərimin
vida yerləri böyüdü....
böyüdü gözlərimdən qabaq
gözlərimin ağlamaq yerləri...
Məndən qabaq böyüdü mənsizlik də...
böyümək qədər böyümədi ürəyim də.
Mən ölmək qədər böyüdüm!
Blogger ŞƏRHLƏRİ
Facebook ŞƏRHLƏRİ